Where Shall We Plant the Placenta?
19 november, 2022 – 21 januari, 2023

EDWARD CLYDESDALE THOMSON
DEIRDRE M. DONOGHUE
ERIC GIRAUDET DE BOUDEMANGE
MANJOT KAUR
KATJA NOVITSKOVA
FEMMY OTTEN
ANNI PUOLAKKA
BUHLEBEZWE SIWANI

Welke verbanden kunnen tussen het zorgen voor de Aarde en het zorgen voor het lichaam worden gelegd? De groepstentoonstelling Where Shall We Plant the Placenta? vergelijkt moederschap met ecologie, en brengt deze met elkaar in verbinding vanuit wederzijdse noties van verzorging en zorg. De placenta is anatomisch ontworpen om de baby te voeden en te beschermen en bevat hormonen die nodig zijn voor de zwangerschap en borstvoeding. Met name in westerse landen is het gebruikelijk dat een aantal ziekenhuizen en zorginstellingen de placenta als medisch afval afvoeren, maar een alternatieve keuze is om deze te bewaren voor bepaalde traditionele praktijken, rituelen, stamcelonderzoek en -productie, evenals als voor holistische en alternatieve geneeswijzen. De placenta kan in de vriezer worden bewaard totdat deze in capsules verwerkt zijn om door te slikken of om op een speciale plaats te worden begraven als een manier om de baby met een specifiek land en erfgoed te verbinden. Maar wat te doen als je in een stad woont zonder tuin of verdreven bent van je land en erfgoed? Dan rijst de vraag: waar zullen we de placenta begraven?

De groepstentoonstelling Where Shall We Plant the Placenta? is geïnspireerd op de M’otherBaby\MotherEarth’ denkbeelden van Molly Arthur, en het concept van ‘carriance’ van Bracha Ettinger als uitgangspunt en bevraagt de ervaringen van zorgverleners, en benadrukt verbindingen tussen de Aarde en zwangerschap. Arthur zet het idee van een uitgeputte aarde uiteen, en trekt een parallel tussen de gemeenschappelijke rouw die zowel in de natuur als in het moederschap gevoeld wordt. Ettinger gaat dieper in op de betekenis van het werkwoord “dragen” in relatie tot het mens(elijk) zijn, en vraagt zich af de etymologie van dit werkwoord ons kan leren over (on)menselijkheid. Volgens Ettinger komt vertrouwen voort uit kunst, maar tegelijkertijd is het risico van uitbuiting altijd aanwezig bij het onderhouden van een artistieke praktijk. Ook het ontginnen van botten en bloed van Moeder Aarde kan vergeleken worden met de veranderingen en interventies die ons lichaam beïnvloeden. De groepstentoonstelling ondermijnt het concept van moederfiguren als zorgverleners, onderzoekt uitingen van partnerschap, en beschouwt de impact van mensen door het tonen van afhankelijkheden en de rol van genealogie in milieutransformaties.